بوی باروت می‌دهی بابا، بوی یک عمر بهترین‌ها را 
در خودت شعله می‌کشی هر صبح ردّپای تمام مین‌ها را

بیشتر سرفه کن عزیز دلم، سرفه‌هایت برای من وحی است
پشت سر می‌گذارم این‌گونه آیه آیه پل یقین‌ها را

بی‌تفاوت‌تر از همیشه هنوز روزها می‌روند و می‌آیند
این زمانه زیادتر کرده‌ست روی پیشانی تو چین‌ها را

حرف بسیار می‌زنند اما، هرکسی که عمل کند مَرد است
هیچ‌کس بی‌ریا نزد بالا توی این شهر آستین‌ها را

با چه معیار می‌شود سنجید گوهری را که در دلت داری
محو انگشتری خود کردی کلّ مجموعه نگین‌ها را

دسته دسته پلنگ‌ها هر شب صف کشیدند تا به تو برسند
ماه، آن سوی پنجه‌ها اما فتح کرده است سرزمین‌ها را...

خوابیده ای آرام مثل بچه قوها
بیدارم اما با تمام آرزوها


بیدارم و حال مرا باید ببخشی
که دست بردم بی اجازه لای موها


من انجماد سال ها تنهایی ام ... آه
آتش بریز ، آتش برایم در سبوها


با دست خالی آن قدَر پای تو ماندم
که قطره قطره جمع شد این آبروها


یک چشمه از کلّ هنرهای تو کافی ست
تا آب رفته باز برگردد به جوها


وقتی تو باشی هیچ معنایی ندارد
لبخند دخترخاله ها ، دخترعموها!

ای آسمان!چشم از زمین بردار دیگر
خواب است امشب ماه زیر این پتوها

«رندانه آخر ربودی جامی ز خمخانه‌ی دل
خونین چو برگ شقایق، رنگین چو افسانه‌ی دل»

در فصل طوفان و آتش مانند کوه ایستادی
همراه همسنگرانت ، همپا و همشانه دل

مادر به پایت نشست و آجر به آجر بنا کرد
آبادی دیگری را بر روی ویرانه دل

هر روز شب زنده داری، بی‌تابی و بیقراری
آوازه سرفه‌هایت پیچید در خانه دل

دل دادی و پر گرفتی، تا عشق از سر گرفتی
تاول به تاول سرودی شعر صمیمانه دل

آتشفشان جنونی، تقسیر امضای خونی
در خواب حتی ندیدم مثل تو دیوانه دل

این روزها گریه‌هایم چون سجده‌هایت بلند است
ای ذکرت از جنس دریا، تسبیحت از دانه دل

یک عمر ما را کنارت، آری تحمل نمودی
از خانه مان پر کشیدی ... اما نه از خانه دل

زائری بارانی ام،آقا، به دادم می رسی؟ 
بی پناهم،خسته ام،تنها،به دادم می رسی؟ 

گرچه آهو نیستم اما پر از دلتنگی ام
ضامن چشمان آهوها! به دادم می رسی؟


از کبوترها که می پرسم نشانم می دهند
گنبد و گلدسته هایت را،به دادم می رسی؟


ماهی افتاده بر خاکم،لبالب تشنگی
پهنه ی آبی ترین دریا! به دادم می رسی؟


ماه نورانی شب های سیاه عمر من !
ماه من،ای ماه من! آیا به دادم می رسی؟


من دخیل التماسم را به چشمت بسته ام
هشتمین دردانه زهرا! به دادم می رسی؟

باز هم مشهد،مسافرها،هیاهوی حرم
یک نفر فریاد زد،آقا...به دادم می رسی؟

این دهه فجر است گویی نوبهار

وین همه مهراست از او یادگار

غصه ها رفتند و افسانه شدند

ناله ها فریاد مستانه شدند

دردهه فجرامتش پیروزشد

ماه بهمن ماه جان افروزشد

فجرگویی نوبهارزندگی

چون چراغی در ره سازندگی

ماهمه دلداده ی رهبرشدیم

تا ابد او یار و ما یاورشدیم

گفته بودم قصه دارم با شما

قصه ای از ماه بهمن بچه ها

آنچه بشنیدید برآیندگان

بازگویید تا بماند همچنان

از نهضت قاطعانه ی روح الله

شد دست ستمگران ز ایران کوتاه

با دست تهی و این همه پیروزی

لا حول و لا قوت الا بالله

بی تو ،آن ماهیِ از دامنِ دریا دورم...

هرکجا نیستی ،از شوقِ تماشا دورم.

نیست نزدیکتر از یاد تو در دل چیزی

ولی افسوس که از روی تو اینجا....دورم

کوه ها را سر همراهی و نزدیکی هست

آدمم؟!؟! از چه از اندیشه ی حوا دورم

داستان من و تو ورد زبان ها شده است

می دوم سوی تو یک عمری ،اما دورم

.

.

.

.

یک نفس آرزوی عشق تو از سر نرود

گرچه از وصل تو هم قدر دودنیا دورم

تاحالا فکر کرده اید که چقر پردردسر است وادم را خسته می کتدادم را چنان خسته میکند که ادم از شدت خستگی دیگه نمی توندراه برود مثلا در اداره باید از ک جابه جا دیگر باید بداویم یادربانکباید بروی از این طرفبه ان طرف چیمی شد ادم خسته نهشه خیلی بد می شد.(دیگه چی).ای کاش ازفه کاری می دادن.ای.ای